Στις αρχές του φθινοπώρου του εξήντα έξι Μετά Διατομών, μετά από ένα χρόνο εντατικής εκπαίδευσης, το βράδυ της ένατης ημέρας, σε μια μεγάλη γιορτή, συμμετείχαν όλα τα ζωάκια του αυτόνομου θύλακα της ομοιοστατοικίας, για να δουν τον Τσόκυ να λαμβάνει το πρώτο πτυχίο του. Την εντυπωσιακή ζώνη επιβίωσης με τσέπες που θα πιστοποιούσε την εξειδίκευσή του ως βοηθός ενυδρειοπόνου.
Ο διοικητής του, Μανκί, πιστεύει στη δύναμη της λογικής αλλά και στην ύπαρξη μιας αόρατης, για τα μάτια του, αιτίας πίσω από καθετί, ώστε μαζί αυτές οι δύο τάσεις συνιστούν τη φαντασία, πραγματικότητα.
Στη δική του, δεν ζει πια σε σύνδεση και παλεύοντας το αόρατο, είχε πάψει να κινείται παρά ελάχιστα εδώ και πολλά, πολλά έτη. Όλη του τη ζωή σχεδόν, τουλάχιστον από τον τεμαχισμό και μετά. Εκτός από μια και μοναδική φορά, όταν η τροχιά του κυνορφανοτροφείου διασταυρώθηκε με την τροχία της ομοιοστατοικίας Α.Θ.Ε.Ο.Θ.. Τότε άρπαξε την εκπληκτική ευκαιρία που του δόθηκε και πραγματοποίησε ένα ελάχιστο άλμα στο κενό, υιοθέτησε τον μικρό Τσόκυ και επέστρεψε βιαστικά πίσω, για να αρχίσει την εκπαίδευσή του.
Στην εξουθενωτική περίοδο που ακολούθησε, έδωσε τόσες αμέτρητες μάχες εκπαιδεύοντάς τον, που τώρα εμφανίζει τις καταπιεσμένες τάσεις φυγής που συσσώρευε. Δεν είναι καν σίγουρος για τον προορισμό που θέλει να ακολουθήσει.
Με τη δύναμη της λογικής σκέφτηκε πως ήταν απαραίτητο να ξεμπλοκάρει και να επιβραβεύσει τον Τσόκυ με μια εξάρτηση, γεμάτη με εργαλεία για παραγωγή μικρογευμάτων, θέσεις αποθήκευσης νερού και με μηχανήματα για οξυγόνωση του αέρα, ρεύμα και ανακύκλωση. Θα μπορούσε, έτσι, να τον αφήσει στο πόδι του και να κάνει τα τυχαία ταξίδια που πάντα ονειρεύοταν και τελευταία, εκλιπαρούσε από τον εαυτό του. Ήλπιζε πως τα διατεμάχια Γης που θα συναντούσε θα μπορούσαν να τον κάνουν να νιώσει ολοκληρωμένος. Ωστόσο, η βαθιά μυστική κινητήριος διασύνδεση όλων των πραγμάτων είναι επίσης αποσπασματική, και κρατάει από πολύ παλιά, από κατασκευής τους, κατά κάποιο τρόπο τιμωρεί την επιπολαιότητα και μπορεί και εξουσιάζει πολλές φορές τη λογική.
Ο χαρωπά αφελής Μανκί δεν δίνει πια σημασία στις συνέπειες των πράξεων του ή δεν κάθεται να τις φανταστεί, κάτι που πάντα του κοστίζε, ψυχοϋλικοτεχνικά.
Επί του προκειμένου, θα έπρεπε να προβλέψει πριν παραδώσει τη ζώνη με τσέπες στον Τσόκυ πως εκείνος ήταν ικανός να επαναστατήσει από μόνος του και να φύγει, αφήνοντάς τον ξεκρέμαστο. Ακόμα και τότε όμως, η αναμονή της αμφίβολης επιστροφής του Τσόκυ, δεν μπορούσε να σκεφτεί πόσο ψυχοφθόρος διαδικασία θα ήταν, ενώ η κατασκευή, για να περάσει η ώρα, έργων τέχνης αμφιβόλου αξίας, κάτι που θα μπορούσε να τον αναζωογονήσει, επίσης δεν σκέφτηκε πόσο ακριβές πρώτες ύλες χρειάζεται. Και όλα αυτά για ένα μοναχικό τυχαίο ταξίδι στο άγνωστο, θα πρέπε να αναλογιστεί.
Βέβαια, ούτε ο Τσόκυ βλέπει κάποια μυστική διασύνδεση, ούτε τη θυμάται, χωρίς ωστόσο κάτι τέτοιο να αποκλείει ότι κάτι γνωρίζει και υπηρετεί, και τελικά κάτι να του κοστίσει και εκείνου. Εξάλλου, είχε επιλεκτικά ανατραφεί, λόγω της αξιομνημόνευτης καλής ενστικτώδους μνήμης της ράτσας του, συνεχώς να υπενθυμίζει πράγματα που έπρεπε να γίνουν κι ας μην είχε διδαχθεί ακόμα τίποτα για αυτά.
Η ρατσιστική, νουκλεϊκά οξεία, γενετική πληροφορία που ξεκλειδώνει το μυαλό του Τσόκυ για να ανατρέψει τα παρορμητικά σχέδια φυγής του Μανκί, αναβλύζει από πολλές πηγές και διασταυρώνεται σε νέους πίδακες, καταλήγοντας, χαμένη, στο ιστοριοπήγαδο του χρόνου.
Οπωσδήποτε αναβλύζει από τους τετράποδους κύνες του παρελθόντος, που ήταν αρκετά τρελοί για να βγουν έξω στον καύσωνα που σημειωνόταν αμέσως μετά την ανατολή του σείριου άστρου σε σύνοδο με το ήλιο άστρο.
Διασταυρώνεται με τους αρχαίους ισόγειους Έλληνες ανθρώπους που τους ταύτισαν με τον καυτό αστέρα Άλφα του Μεγάλου Κυνός. Αποκάλεσαν τον αστερισμό Μέγα Κύων και αυτές τις ημέρες, κυνικά καύματα.
Αναβλύζει και διασταυρώνεται, βεβαίως, με τα φωτογραφικά δείγματα ηλικίας εκατό ετών που κάποια στιγμή βρήκε ο Μανκί, κρυμμένα στο βιβλίο του Ρις Κερουσίτη, μέσα στα γράμματα της μητέρας του, μέσα ένα θαμμένο σεντούκι. Φωτογραφίες του καθιστικού κιβώτιου της ομοιστατοικίας Α.Θ.Ε.Ο.Θ., εκείνο το άλλο, παλιό καλοκαιρινό απόγευμα, όταν ο τετράποδος πρόγονος του Τσόκυ παρακολουθούσε τη Βι Βαν να βοηθά τον Ρις με τα πράγματα που θα έπαιρνε μαζί του, για το ταξίδι του στο πλέον νότιο νησί της Γρεκίας.
Αντάμα ή όπως αλλιώς, σίγουρα πριν τραβήξουν τις φωτογραφίες, τους ήρθε η ιδέα να φορέσουν ζώνη με τσέπες στον σκύλο του, ώστε να δύναται ικανός πια να ακολουθεί αυτόνομος, φέροντας ο ίδιος την τροφή του. Ανακουφίζοντας και το αφεντικό του, τον Ρις, αν χρειαστεί.
Μετά από εκατό σχεδόν χρόνια βρέθηκε να αναβλύζει και από τα μαθήματα που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Μανκί, για εκείνη την ίδια εποχή, των προγόνων τους, τότε που ανακαλύφθηκε πως ο Σείριος Α’ του Μεγάλου Κυνός ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και απείχε μόλις 8,4 έτη φωτός από την τότε Γη.
Εξακολουθεί να είναι διπλός αστέρας σε απόσταση 20 αστρονομικών μονάδων, όπου 1ΑΜ ίσούται 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, από το συνοδό του, το Σείριο Β’, με την περίοδο της περιφοράς τους γύρω από ένα κοινό κέντρο βάρους, ίσως το Σείριο Γ’, να διαρκεί 50 χρόνια.
Ο Τσόκυ αντιδρά όπως σκέφτηκε να αντιδράσει και ο πρόγονος του, και οπλισμένος με νευριασμένο κυνικό ένστικτο και διάθεση να διορθώσει τα λάθη της γέννησής του, επιλέγει να φορέσει τη ζώνη με τσέπες και να αυτοεκδιωχθεί μακριά από την καταπίεση της ομοιοστατοικίας Α.Θ.Ε.Ο.Θ..
“Κοινό κέντρο βάρους;… Δεν έχω υπογράψει κάποιο συμβόλαιο να κουβαλάω το φορτίο σου… δεν μπορώ να υπογράφω καν… θα χαρώ πολύ να το σπάσω, όμως!”
Βιώνει, το μοναδικό, αυτό το πρωτόγνωρο, κάθε φορά, αίσθημα του αγνώστου, γοητευτικότερο σε κάθε επανάληψη του, καθώς εγγράφει μέσα του έναν άγραφο νόμο, να ορίζει μια ασίγαστη επιθυμία να περιπετειάζει κανείς σε δρόμους ελευθεριότητας και συμπτωματικής τυχαιότητας.